سالگرد ازدواج

مرداد ماه تولدم بود. و من  از سه روز مانده به تولدم ، کلا فراموش کرده بودم. شب قبلش همسرم گفت که مگه نمی خواستی بری خرید کفش و مانتو، بیا بریم. هم یه دوری می زنیم و هم خرید کن. رفتیم مرکز خرید لاله. من کلی دلم و کمرم درد می کرد ، ولی پیشنهاد خرید با همسرم خیلی خوب بود. اصولا با ایشون بهترین خرید هام رو می کنم.

خلاصه! یه مانتو دیدم که کلی خوشم اومد و پرو کردم، دیدم که ای وای، چه خوبه. ولی قیمتش 140 بود. و کفشی هم که می خواستم بخرم، 135. خب دلم نمی اومد تو این وانفسا. القصه !

همسرم همش می گفت بخرش و من واقعا دلم نمی اومد و گفتم من که دارم می رم مشهد، اونجا قیمت ها مناسب تره و .. ولی ایشون اصرار داشت که همین رو بخر و هم اگه اونجا چیزی دیدی. و خب دیگه ما هم خوشحال خریدیمش. وقتی بیرون اومدیم همسر گفت بریم شام بخوریم ولی ما هم گرسنه نبودیم و هم خسته بودیم وباز هم در کمال تعجب من که همسر اصلا اهل فست فود نیست ، گفت بریم پیتزا بخوریم ومن هم به خاطر پسرم موافقت کردم. ولی گفتم براش بخر ببریم خونه.

یه کم جلوتر گفت " بریم خانه کوچک جوجه چینی بخوریم". خب! من با این یکی موافق تر بودم.

رفتیم و روی نیمکت ها نشستیم تا میز خالی شود و بریم تو. به همسر می گفتم، یادته چقدر مردمی که اینجا به انتظار می نشستن رو مسخره می کردی. (ما فقط وقتی که نیاز به انتظار نباشه، اونجا می ریم.)

رفتیم و نشستیم و وقتی غذا رو آوردن، پسرم گفت، " مامان تولدت مبارک" و ما از سورپرایزی مردیم. تازه علت اصرارها و پچ پچ هاشون رو می فهمیدم. خیلی خوب بود.

دیشب هم سالگرد ازدواجمون بود که چون مهمون از شهرستان و  بدون برنامه داشتیم برنامه خانه کوچک کنسل شد. ولی  همینکه همسرم گفت که امشب هم برنامه گذاشته بوده کلی شادم کرد. در ضمن کادو هم شد کفشی که دیده بودم .

این اولین سالگرد بعد از 10 سال بود که فراموش نکردیم. بدون استثنا از همون سال اول همیشه تو مهر و اینا یادش می افتادیم.

اینم شب تولد