بلاخره با هم رفتیم

سلام

دیروز خیلی روز خوبی بود. با دوستم که صبح ها می ریم پیاده روی ، رفتیم توچال. خانوادگی ها! یعنی فکر کنید که این همسران تنبل را هم بردیم. خیلی خوب بود. پسرانمان با برف های باقیمانده برف بازی کردند و آدم برفی ساختند. بیچاره ها امسال برف ندیدند که!

http://s4.picofile.com/file/8173967600/%D9%85.jpg

من کیک پختم و بردم و دوستم چای آورد. و به صرف چای و کیک مراسم تمام شد و برگشتیم پایین.

مثل همیشه تا چشمه رفتیم .

به خاطر بچه ها زیاد اتراق داشتیم و از ایستگاه یک هم پدران و پسران با اتوبوس برگشتند و من و دوستم پیاده برگشتیم. حتما شما هم فهمیدید که فقط به خاطر بچه ها با اتوبوس برگشتند.

ولی خیلی خوب بود. امیدوارم بازم بتونم همسر رو روز جمعه از خواب ناز بیدار کنم و ببرم کوه.

پ.ن: یه چیزی که برام جالب بود این بود که وقتی برگشتیم (ساعت دو بعد از ظهر )همسر و پسر نشستند پای کارهایشان. همسر پای گزارشش  و پسر هم پای تکالیفش و من هم رفتن تو تخت و خوابیدم تا چهار و نیم. عزا گرفته بودم که وقتی برگشتیم با غر غر های پدر و پسر  و اینکه پاهایشان گرفته و خسته اند و کارهایشان مانده و غیره ، چه کنم ، که اینبار هم ما را متعجب کردند. گوش شیطونه کر! ماشاله!

 حالا من با وجود حمام آب گرم و ماساژ و اون همه سابقه کوه و پیاده روی ، باز هم ماهیچه پشت پایم مثل سنگ شده و درد می کند.