پی نوشت پست قبلی :)

دیشب همسر از ماموریت آمدند. دقیقا همان زمانی که دو خط آخر را می نوشتم. در نتیجه در را دیر باز کردم و ایشان فکر کردند که من خواب بودم. وقتی در را باز کردم از لبخند عریض و طویل رو لبهام، با ابروهای بالا رفته و با احتیاط وارد شد و من می خندیدم. گفت:" چیزی شده؟ چی  کار می کردی؟" منم با ذوق گفتم داشتم برات متن عاشقانه می نوشتم.

بعد از عوض کردن لباس و خواندن نماز بیات شده، اومدن تو اتاق مطالعه و ایستاده متن روی صفحه رو خوندن . منم از پشت سر بغلش کردم و دستام رو دور شکمش قفل کردم و سرم رو بین دو کتفش گذاشتم و آروم آروم اشکام ریخت. وقتی دستهاش روی دستهام نشست، فهمیدم خونده و تموم شده. اومدم جلو رفتم تو بغلش و وقتی دید گریه می کنم خندید و محکم تر بغلم کرد. بعد شروع کرد تالاپ تالاپ پشت کمر ما زدن ، به حالت دلداری. آخرشم نشد تا آخرش رومانتیک باشه. با حرص گفتم:" عزیزم! من الان رومانتیکم! می شه لطفا؟"

 فرمودن "ااا(به کسر الف)! آهان!" و حرکات دایره ای پشت کمر (مثل وقتی که می خوای آروغ بچه بگیری).

یعنی به تعداد انگشت های یک دست تا حالا نداشتیم که من رومانتیک باشم و همسر اذیت نکنه. 

هیچی دیگه از آغوششان بیرون آمدیم و همسر موفق و پیروز به سمت تخت شلنگ تخته انداختند.

 و این بود انتهای یک شب رومانتیک!

تازه چراغ ها را هم مثل زویا پیر زاد

خودمان خاموش کردیم.