رازداری پسر

در این چند روز گذشته ، به هر کدام از دوستانمان که رسیدیم (مادر های دوستان پسرمان) با خوشحالی می گفتند: تبریک! حامله ای؟ 

منم که حساس ! همش تقصیر شوهرمان است که نگذاشت مانتو مشکی بخرم. مشکیه کلی لاغر نشونم می داد. ولی با این یکی خودمم قبول دارم که کمی کپل می شوم. 

حالا دوستان که فقط از روی ظاهرم حدس بارداری نزده اند که! قضیه از رازداری پسر جان سرچشمه می گیرد. من امسال تصمیم به بارداری مجدد داشتم و به پسر که هی دنبال داداش بود هم مژده اش را داده بودم که البته فرصتی که برای خودم گذاشته بودم، پرید و من نتوانستم طرف دیگر معامله را راضی کنم . اما یادمان رفت به پسر که مدت ها است منتظر بچه است هم بگوییم. و از اردیبهشت منتظر است که سال دیگر بچه ما از بیمارستان به خانه می آید. 

خلاصه که به همه گفته که بهار آینده ما نینی خواهیم داشت. و ما چند روز است که به هر که می رسیم توضیح می دهیم که " نه بابا! بچه کجابود؟"،"مانتوام اینطوری نشون  می ده"، " رنگ و روم مال مریضی هایی است که یک ونیم ماهه درگیرشم" و...