دوری دوستی می یاره.

هر کی اینو تجربه کرده باشه می دونه که من چی می گم. وقتی بعد از چند روز برمی گردی خونه و می بینی که چقدر جای خالیت همسرت رو عذاب داده ، احساس عجیبی داره. هم عذاب وجدان ، هم دلسوزی ، هم غم به خاطر اینکه داشتن خانواده ت دیگه راحت نیست ، و هم کمی رضایت . احساس دوست داشته شدن خیلی زیباست.

وقتی بدون همسرم می رم مسافرت و شب ها پشت تلفن دوست داره بدونه که چکار کردم ، دلم خیلی براش تنگ می شه.  می دونم دوست داره فقط حرف بزنم. البته اون اوایل وقتی می دید که بدون اون داره به من خوش می گذره رسما ناراحت می شد و می گفت " من بدون تو حتی بین خانواده ام هم بهم خوش نمیگدره ". خب من هم دلتنگ می شدم ولی نه در اون حد که بهم خوش نگذره.  

البته خیلی هم دلتنگ می شدم. اون اوایل زیاد به هم می گفتیم که دلم تنگ شده ولی حالا فقط حرف می زنیم. ولی وقتی برمی گردم از لاغر شدنش می فهمم که اون هم خیلی دلتنگ بوده.  

وقتی مثل پروانه دورم می گرده و همش سعی می کنه لبخند بزنه و پیشنهاد غذاهایی که دوست داره می ده و آروم دم گوشم وقتی غذا می پزم می گه " چقدر وقتی تو هستی همه چیز خوبه" ، احساسم وصف ناشدنیه . حیف که مردا فراموش کارن.  

به یه هفته نرسیده یادش می ره.  

هر وقت می بینم که اینقدر لاغر شده، می گم دیگه تنهاش نمی ذارم. ولی واقعیت اینه که همه زندگی ها به این دور شدن ها نیاز داره.  

واقعا دوری محبت ها رو بیشتر می کنه. چون قدر ها بیشتر به چشم می یان.