می گذرد روزگار...

سلام! 

دیروز رفتیم توچال. با دوست پیاده روی ام. اونم دقیقا منو با همین اسم به همه معرفی ام می کنه. 

خیلی حس خوبی بود. 

اینم یه عکس قشنگ.

http://s5.picofile.com/file/8127183642/IMAG0224.jpg

با این که به ایستگاه دو هم نمیرسیم ولی باز هم مثل آدم آهنی راه می روم.

یه طوری ام . با این همه کار که دارم بازم بحران بعد از امتحان منو گرفته.  یک حس عجیب بیکاری دارم. 

امروز با همسرم درباره یه مسئله ای حرف می زدیم . پسرم هم بین ما نشسته بود. گفت" مامان چرا اینقدر غمگینی؟ " به زور خندیدم و گفتم " نه! مامان من که دارم می خندم" و لپش رو گاز گرفتم . خندید و به باباش نگاه کرد و گفت پس بابا چی ؟ اونم یه طوریه ! دارین چی می گین که ناراحتین! باباش هم یه شکلک مسخره در آورد و گفت " اینطوری ام؟ و هی پسرم گفت نه و هی باباش مسخره بازی در آورد. 

خدا می دونه چقدر موقعی که همسرم قیافه شو ضایع می کرد، فشاری که به خودش می آورد تا بخنده واضح بود و منم که دست کمی نداشتم. 

چقدر بچه ها هواسشون جمع است! وقتی پدر و مادری! اختیار ناراحتی ها و خوشحالی هات رو هم نداری!

راستی دیروز تو کوه، یه سگ داشت با بچه هاش می رفت که یکی شون شروع به بازی باهاش کرد و من دیدم که اون سگ چند دقیقه به بازی با بچه اش پرداخت ، تا وقتی که توله کوچولو خودش راهی که اون دو تای دیگه رفته بودن رفت و بعد مادرشون دنبالشون رفت. واقعا ما چقدر به اینجور حس های بچه هامون در لحظه، بها می دیم؟

اینم عکسشون(کمی از ما دور بودن)

 http://s5.picofile.com/file/8127182800/Untitled.png

خدایا به همه کمک کن!

همین لحظه داره داد می زنه" ست اول رو ایران برد".

خدایا کمکمون کن دنیای شادی برا پسرم بسازیم .