یاد ایام عاشقانه

این شعر. لطیف ترین شعر عاشقانه ای بود که من در عنفوان جوانی خواندم و در خاطر سپردم. روزگاری که همه دنیا برام عاشقانه بود. زمانی که همه فکر می کردند قراره پزشکی بخونم و منم مثل پسر عموم رتبه دو رقمی می یارم و می رم شهید بهشتی. روزهایی که یه نم بارون می تونست اشک به دیده من بیاره و یا مثل شراب مستم کنه، طوری که تو حیات فریاد خوشی سر بدم و با همه وجود آرزو کنم که کاش خدا از آسمون پایین می اومد و من بغلش می کردم و به خاطر همه اون حس های زیبا می بوسیدمش. حمید مصدق  و شعرش و اسمش .  

استادی که شعر های زیبای حمید مصدق رو برامون توی بارون می خوند . شب شعرهایی که نمی دونم چرا فقط ازشون شیشه بارون خورده ماشینی که می رفتیم یادم مونده. خدایا ! چقدر عشق تو زندگی به من چشوندی! ممنونم! 

در من غم بیهودگی ها می زند موج

در تو غروری از توان من فزون تر

در من نیازی می کشد پیوسته فریاد

در تو گریزی می گشاید هر زمان پَر

ای کاش در خاطر گل مهرت نمی رست

ای کاش در من آرزویت جان نمی یافت

ای کاش دست روز و شب با تار و پودش

از هر فریبی رشتة عمرم نمی بافت

اندیشة روز و شبم پیوسته این است

من بر تو بستم دل ؟

دریغ از دل که بستم

افسوس بر من ، گوهر خود را فشاندم

در پای بت هایی که باید می شکستم

ای خاطرات روزهای گرم و شیرین

دیگر مرا با خویشتن تنها گذارید

در این غروب سرد درد انگیز پائیز

با محنتی گنگ و غریبم واگذارید

اینک دریغا آروزی نقش بر آب

اینک نهال عاشقی بی برگ و بی بر

در من ، غم بیهودگی ها می زند موج

در تو غروری از توان من فزون تر

حمید مصدق