طالع اگر مدد کند ...

دامنش آورم به کف...

سلام

جمعه رفتیم امامزاده صالح. خیلی خوب بود. چقدر حس غریبی داشتم وقتی آخرین نفر وارد مکان ضریح شدم و در پشت سرم بسته شد به خاطر اذان. اعتراف می کنم اینطور موقع ها اونقدر جو گیر می شم که دیگه بی خیال دعا و حاجت می شم و می افتم تو رودرواسی که " قربونت که راهم دادی! دیگه عرضی نیست ! همین که خودتونو دیدم خودش خیلیه! " و ... بعد وقتی برمی گردم می بینم که بابا چقدر حاجت داشتم ها! . یا بعد از بیرون اومدن هم که وقتی کنار حوض بودم و می خواستم حاجتم هام رو بگم ، دوباره افتادم تو رودر واسی که " حالا ما هیچی! یمن رو در یابید و مسلمانان مظلوم دیگر جاهای دنیا رو "

 بعدم که برگشتیم تو راه فکر می کردم که که اگه حاجت خودم رو هم می گفتم آیا توان اجابتشان نبود؟ یا مثلا زشت بود وقتی یه سری از مردم دنیا برا داشتن نفس بعدی امید ندارند من دنبال حاجتی مثل پول و موقعیت و غیره باشم؟"

حالا این خل خل بازیا اگه گفتین از چی نشات می گیره؟

کلاس دوم دبستان: " آنچه برای خود می پسندی برای دیگران هم بپسند"

کلاس دوم راهنمایی " الجار ثم الدار" 

خب بابا ! اینا نشد ایدئولوژی زندگی که! چی بود یادمون دادید؟ ولمونم نمی کنن این مدل افکار!

هر کار می کنیم مواظبیم که به کسی لطمه نزنیم ، ایثار کنیم، حق کسی پامال نشه، کسی ازمون دلگیر نشه،

یه بار هم نگفتن :" اول خودت بعد دیگران"

اینو دیگه اولین بار از مهماندار هواپیما شنیدم که حتی ماسک رو اول برا بچه ات هم نذار! اول خودت و بعد همراهت!" چقدر با هضم این قضیه مشکل داشتم"

باور کنید هنوزم مرز بین ایثار و از خودگذشتگی رو با انفاق و با اینکه حق خود آدم حفظ بشه رو درست نمی تونم تشخیص بدم.

پ ن 1: چی می خواستم بنویسم چی شد! 

پ ن 2 : دیروز استادمون یه تست شخصیت شناسی آورده بودن که من بسیار برونگرا، حساس، ناآگاه از خود درونی، و کمی هم هنجارشکن بودمنمره حساسیتم 18 بود و استادمون هم گفتن که بالای 15 ها برن دنبال حل مشکل، تو زندگی ضربه می خورن ها!  حالا مقصر را یافتیم! خودمان! اینم از روانشناسی!