سال نو مبارک

کنون در چمن امد گل از عدم بوجود،                         بنفشه در قدم او نهاد سر به سجود

بنوش جام صبوحی به ناله دف و چنگ                      ببوس غبغب ساقی به نغمه نی و عود

به دور گل منشین بی شراب و شاهد و چنگ             که همچو روز بقا هفته ای بود موعود

هر سال از آخرای بهمن از این لوازم تحریری به اون یکی ، برای پیدا کردن یه کارت پستال قشنگ.

یادتونه اون موقع ها ! یادتونه چقدر کارت پستال مهم بود. چقدر برای متن توش سرچ می کردیم. نه از این سرچ های راحت ، با دو تا کلیک. از اون سرچ ها که براش کلی کتاب زیر و رو می کردیم. کلی دفتر خاطره قرض می گرفتیم تا از متن های توش استفاده کنیم . و چه مصیبتی بود وقتیکه بیشترین شعر تو این دفتر ها ، " گل سرخ و سفید و ارغوانی فراموشم نکن تا می توانی" بود.

پ.ن: یکی از خوشگل ترین کارت هام رو اون زمانا از دختر عموم گرفتم که شعر بالا رو به صورت بسیار زیبایی روش نوشته بود.

پ.ن: امسال دوست داشتم یه کارتن پر کنم از کادو برای خانواده و براشون پست کنم ولی نشد. دلم می خواست به همه کارت پستال بدم. ولی نشد. دلم می خواست این عید خیلی خاص باشه ولی نشد. لااقل شروعش  که ....

خدایا شکر که سالمیم.

خدایا شکر که هستیم.

و خدایا 

چنان کن سرانجام کار تو خشنود باشی و ما رستگار (اینم مال اون زمان بود. سر صف می گفتیم)