کتاب خوانی با اعمال شاقه

کلاس اول دبیرستان بودم. عاشق کتابهای رمان. اقتضای سنم بود و پدرم به شدت مخالف خواندن این نوع کتاب ها . بماند که کتاب چشمهایش و بوف کور رو از قفسه کتابای بابام خوندم  همچنین یکی دو تا فیلم نامه و دو تا داستان درباره جنگ جهانی اول که خیلی هم خالی از مطالب خاک بر سری نبود. کارم شده بود یواشکی رمان خوندن. چه مصیبتی داشتم. یادمه کتاب پنجره رو که  می خوندم. با مامانم هماهنگ کرده بودم که که اگه بابا اومد بالا صدام کن تا زود بیام کمک شما، انگار دارم منم کار می کنم. و مامان نازم با من همکاری می کرد. و هر از چند گاهی می گفت :" خب مگه اینا چین که بابات اینقدر مخالفه؟"

خلاصه، یه روز که مامان بزرگم اینا(مامان بابای بابام) اومده بودن خونمون، و منم در حال خوندن رمان " گلی در شوره زار بودم"(با چه جیمزباند بازی این کتاب ها رو از هم امانت می گرفتیم! )، لو رفتم . حالا بگید چه جوری؟

گوشه آشپزخونه وسط یه خروار سوغاتی ، کتاب تاریخ دستم بود و وسطش کتاب گلی در شوره زار . از اونجایی که مامانم هم با بابام همراه شده بود از ایشونم دیگه قایم می کردم. به همین خاطر یه چند باری که کسی اومده بود تو آشپزخونه مجبور بودم که کتاب رو زمین بذارم و الکی یه چیزی بگم. جاهای حساس رمان بودم ( یه پسر و دو تا دختر توی یه خیابون تو ذهنمه) که متوجه شدم بابام پشت وسایل های وسط آشپزخونه خم شده و دستاش روی زانوهاشه و داره منو با چشم های ریز شده نگاه می کنه. لبخند زدم و کتاب رو بستم و پایین آوردم. و گفتم :" ا..! شما کی اومدید؟" ولی خودمم می دونستم که بابام دیده. کتاب رو از من گرفتند و گفتند: " همون موقعی که دیدم جنابعالی با وجود مهمون ها اینقدر درس خون شدی که چون بقیه جاهای خونه شلوغه تو آشپزخونه درس می خونی ! باید می فهمیدم که یه خبری هست"

ما خیلی از بابامون حساب می بردیم. دست بزن داشتن و خدمت داداشام یکی دو باری رسیده بودن که باعث شده بود ما هم ماست هامون رو کیسه کنیم. البته که ما رو تهدید می کردند با این عبارت: " یک بار دیگه ببینم، از من خوبی طمع نکنی! همچین می زنم تو صورتت که یکی از من بخوری و یکی از دیوار!"

بنابراین شما می تونید تصور کنید که چه آدرنالینی تو خونم ترشح شده بود. کمی نصیحت شدیم و ارشاد و کتاب رمان هم به طرفمان پرت شد و در بغلمان افتاد که تا وقتی پدر محترم بیرون نرفتند ، بر نداشتیمش. و اون بار هم خطر رفع شد.

حالا بگین بابام چطوری شک کرده بود.

بله! ما در این گذاشتن ها و برداشتن ها که گاهی مجبور شده بودیم واقعا تاریخ بخوانیم و رمان را برای زمان کوتاهی زیر کابینت می گذاشتیم .، کتاب تاریخ را برعکس گرفته بودیم . که بعدا بابام با آب و تاب برای همه سوتی ما را تعریف می کردند. و آخرش هم این جمله نغز را هم می افزودند که :" بیا! اینم شانس ما! این مثلا درس خون ترینشونه!"